Voorjaarsmarathons! Mooie prestaties in Rotterdam & Enschede

Deze BB-lopers liepen dit weekend een marathon:

Rotterdam marathon

• Myron Spoor: 2 uur 36 minuten en 47 seconden. Myron meldde een week voor de marathon op Strava dat hij vanwege een blessure niet fit genoeg was voor de marathon en moest afzeggen. Last minute besloot hij echter toch te starten, wat resulteerde in een geweldig snelle marathon. Dik PR!
• Remco Akse: 2 uur 43 minuten en 40 seconden. Een bijzonder knap debuut! Remco leefde maandenlang toe naar deze grote dag. De euforie over zijn tijd won het nipt van de blijdschap dat hij na de finish voor het eerst sinds tijden weer een lekker biertje kon drinken. Hieronder deelt Remco uitgebreider zijn marathonervaringen!
• Erik Slomp: 2 uur 56 minuten en 56 seconden. Bekroonde een mooie comeback van een periode blessureleed met het uitlopen van zijn eerste marathon onder de 3 uur. Hij liep samen met oud-lid Tess en samen liepen ze een zeer strakke race.
• Jeroen ten Klooster: 2 uur 59 minuten en 17 seconden. Liep zijn 10^e marathon van Rotterdam uit! En trekt zijn goede serie marathons door, door wéér onder de 3 uur te lopen.
• Gerja Zielman: 2 uur 59 minuten en 18 seconden. 3^e op het NK. Wat een knap marathondebuut! Hieronder haar uitgebreide raceverslag.
• Jeffrey ter Steege: 3 uur 5 minuten en 50 seconden. Liep tot ongeveer 30 kilometer een zeer strakke race, daarna was het bikkelen en liep het schema langzaam op. Toch knokte Jeffrey zich nog naar deze mooie tijd. Een prestatie om trots op te zijn.
• Matthijn ten Doeschot: 3 uur 7 minuten en 48 seconden. Liep tot 35 kilometer op een zeer straks schema. Maar na 20 kilometer werd het stiekem al wel zwaar, net te vroeg. De laatste 5 kilometer was het vechten. Daardoor liep Matthijn niet de tijd waarop hij vooraf op gehoopt had, maar door niet op te geven toch een zeer mooi PR. En een marathonervaring rijker.

Enschede marathon

• Martijn Schakelaar 2 uur 53 minuten en 53 seconden. Martijn is een ervaren marathonloper en liep voor het eerst stinds 3 jaren weer een marathon. Hij liep in Enschede maarliefst 3 minuten sneller dan die laatste marathon! Hij had met name in het eerste deel van het parcours ook nog de energie om van het glooiende parcours en het zonnetje genieten. Kortom, topdag! In de eerste 32 kilometer liep hij constant een tempo net boven de 4 minuten per kilometer. Daarna werd het zwaarder en  moest hij kramp overwinnen. Maar de schade bleef beperkt met deze mooie tijd als gevolg.

De marathonbelevenissen van Gerja en Remco

Gerja’s raceverslag

6 uur.. de wekker gaat. Ik vond het wel een gehang het hele weekend en ben blij dat het zover is “raceday”. Na 3 maanden voorbereiding en een paar struggles zoals een verstandskies die getrokken moest worden en na afgelopen 2 weken veel last van mij lies te hebben gehad sta ik vandaag toch echt aan de start. Ik begin met veel water en een citroenschijfje er in en kook havermout want dat eet ik tegenwoordig bijna elke ochtend. Ik heb er oprecht veel zin in en ben bijna te relaxed vinden ze thuis en dat blijft eigenlijk ook nog wel een tijdje zo. Snel nog een koffie mee voor in de auto, de rest doe ik wel in de auto op weg naar Rotterdam. Ik eet nog een broodje en drink nog een bidon leeg.

Ik vind dat we prima op tijd in Rotterdam zijn, toch gaat de tijd sneller dan gewenst. Auto parkeren kan bij mijn werk, daar éénmaal binnen mijn startnummer eerst ophalen. Wat natuurlijk superluxe is, want deze is voor mij gehaald. Snel de laatste kleding uit, naar het toilet, nog een bidon leeg drinken, gelletjes in mijn broekzakken. Ik ben er klaar voor. Ik wil zelfvoorzienend zijn en van niemand afhankelijk. In die 3 maanden liep ik de trainingen ook alleen dus ik ben hier op ingesteld. Mijn vriend heeft voor de zekerheid 2 bidons bij zich mocht ik hem zien en denken dat het mis gaat qua vocht. Mijn collega’s zijn misschien ook wel te relaxed want al lopend naar de startvakken blijkt het toch wel heel erg druk en wordt het uiteindelijk slalommen, korte sprintjes naar “een” startvak. Want ja ik sta uiteindelijk toch in een ander startvak dan waar ik wou starten. Maar ach Lee zingt al en de mannen om heen stellen me gerust dat dit prima is en na 3 km alle startvakken bij elkaar komen en ik kan toch geen kant meer op.

De start is overweldigend! Wat veel mensen, de Erasmusbrug, geweldig! Ik geniet van zoveel publiek, de stad Rotterdam, mijn dochter en vriend die opduiken, mijn moeder en zusje langs de kant. Na 3 km zie ik inderdaad de startvakken met ons samenvoegen en zie ik ook de 3:00-pacers. Ow dat is te hard. Dit is mijn debuut, 3:05 uur lijkt mij prima en 3:10 uur is ook goed. Finishen dat is wat ik wil. Ik laat de 3:00-pacers expres gaan. De eerste drinkpost gok ik op de 1^e tafels, een gekkenhuis, ik krijg 2 slokken binnen. Dit moet anders. Ik voel mijn lies, nee niet nu al. Dat gaat een paar km zo door, ik maak me zorgen maar het wordt tijd voor het 1^e gelletje want ik zit bijna op 10 km en dan moet ik water pakken. Ik besluit dat ik de rest van de marathon de latere tafels pak. Dat gaat beter en vergeet de lies ergens na 10 km. Ik vraag me af of dit niet te hard is. Ik ben die 3:00-pacers al lang kwijt voor me, maar toch. Ik onthoud de woorden van trainer Falco “tot en met 28 km moet het redelijk gaan, daarna mag je los”. Nou dat mag je los zal wel pijn lijden betekenen dus daar denk ik maar niet aan. Op 15 km zie ik mijn moeder en zusje nog net want ze staan vlak na de drinkpost en daar moet ik opletten. Op 20 km word ik bijna onderuit geschoffeld bij de drinkpost, ik kan nog net een sprongetje maken (achteraf had ik ook een gat in mijn sok en wond op mijn been daar). Mijn vriend duikt vlak daarna ook op met een banaan en water. Maar ik hoef niets want net weer een gelletje op en door. Op 26 km krijg ik toch wel iets zere bovenbenen. Hmm dat is wel vroeg, het moest soepel verlopen tot 28 km. Ik besluit aan andere dingen te denken. Ik vind de km’s wel snel voorbij gaan nog, er staat heel veel publiek en zie veel bekenden en ga er ook een aantal voorbij. Ik kom wat toppers tegen die richting de finish gaan en o jee het Kralingse bos nadert. Nu begint het denk ik. Mijn vriend zou voor de zekerheid daar ergens staan, ik begin nu wel heel veel dorst te krijgen en begin mij zorgen te maken. Hij verschijnt ook niet (hij was daar te laat bleek later). De bekertjes die ik te pakken kreeg waren te leeg en ik ben nog niet bij 35 km. Ook daar krijg ik niet veel binnen maar ik ben wel dichter bij de 3:00-pacers gekomen en kan bijna aansluiten. Ik probeer mijn gedachten te verzetten en denk aan onze vriendin die morgen weer naar het ziekenhuis mag voor de chemo. Bah wat naar, dus ik moet mij niet aanstellen en loop door, het geeft mij kracht. Ik doe dit vrijwillig en mag blij zijn dat ik dit kan. Ook denk ik aan de legendarische woorden van clubgenoot Mark Hakbijl een paar jaren terug “of je kunt het maar beter direct goed doen dan kun je dit afvinken”. Het wordt afzien bij 37/38 km en onder die 3 uur ach dat is een heel stom idee. Ik nader volgens mij clubgenoot Matthijn en weet niet of hij mij hoort, de weg wordt daar smal. Ik zie clubgenoot Maurits Bloem langs de kant schreeuwen en besluit dat ik me toch maar moet herpakken. Dan wordt het 40 km, het spandoek van mijn moeder en zusje duikt op. Jemig ze staan bijna op de weg. Ik kijk strak voor me, ze schreeuwen en ik besluit dat ik de vlaggen van die pacers weer in het zicht moet krijgen want dit is mijn dag. Die 2,195 km is lang.. ik hoor Arjen Robben finishen terwijl ik ook op dat laatste stuk ben. Ik hoor mij naam schreeuwen en zie nog 2:59 op de klok. Sprinten want dit geef ik niet meer weg.

Remco’s raceverslag

Op 16-04-2023 was het dan eindelijk zover, mijn debuut op de marathon bij de NN Marathon Rotterdam. Niet iets waarvan velen hadden verwacht dat ik dat ooit nog eens zou gaan lopen. Een voorbereiding van 3,5 alocholvrije maanden, nog iets wat niet velen hadden verwacht van mij, volgde onder begeleiding van Berthold. Een voorbereiding die niet altijd vlekkeloos verliep, maar dat hoort erbij is mij verteld. Enkelklachten in februari en een kleine maand van tevoren begon er pijn in het rechter bovenbeen te komen waardoor ik de laatste 2 weken bijzonder weinig kilometers heb kunnen maken en er meer twijfel was of er gestart kon worden.

Letterlijk op de dag zelf was ik pijnvrij. Noem het een effect van adrenaline en wedstrijdspanning, who cares, ik stond er en dat was het belangrijkste. En wedstrijdspanning was er zeker. De hele week was het wel aanwezig als mensen vroegen hoe het er voor stond en wat het plan was. Zaterdag was by far het ergste van de hele week. Wetende dat je er verder niks meer aan kunt doen en er alles aan hebt gedaan om er klaar voor te zijn. Na het You'll never walk alone van Lee Towers was het plan om weg te gaan op een schema van 2:41 en dan zien waar het zou eindigen. De eerste 30km ging dat prima, de doorkomsttijden waren zoals ze moesten zijn. Elk blok van 5km in 19:10 en dat ging heel vlak. De punten waar ik mijn flesjes met voeding moest krijgen gingen ook uitstekend en alles verliep zoals gehoopt. Bij het 15km punt stond er een mensenmassa zoals ik nog niet eerder had gezien bij een wedstrijd. Bizar veel mensen die ervoor zorgde dat het parcours meer een tunnel begon te worden qua breedte. Het uitzinnge geluid dat geproduceerd werd vol met aanmoedigingen was wel even dat ik hier totaal niet in de gaten had dat ik iets versnelde en het voelde echt alsof je hier vooruit geduwd werd. Een moment dat ik niet snel zal vergeten.

Mij was verteld dat ik na de 2e keer de Erasmusbrug te hebben gehad ik kon merken hoe ik in de wedstrijd zat (thanks Jan!) en dat leek allemaal nog aardig goed te gaan. Vlak hiervoor had ik mijn 3e voedingspunt te pakken. Slechts 6km verder begon ik te merken dat de voeten aardig begonnen te branden toen we richting de Kralingse Plas gingen. Vanwege een overvolle tram was hier mijn vader niet om mij van mijn laatste flesje voeding te voorzien, dat was pas bij 35km. Daardoor begon ik sterk te twijfelen of ik hem gemist had maar toen ik hem zag staan ging het aanpakken door concentratie- en krachtsverlies alsnog mis en glipte het laatste flesje door mijn vingers waardoor ik na 26km geen aanvullende voeding meer heb gehad. Bij de eerste verzorgingspost heb ik maar water gepakt om toch iets binnen te krijgen. Hier liep ik vol tegen mijn voorganger aan omdat die besloot na het aanpakken van het water direct te gaan wandelen en dat hielp niet echt om in het ritme te blijven (voor zover ik die nog had).

Natuurlijk doe je het voor de hele marathon maar het finishen op de Coolsingel is wel even iets dat je bijblijft. Zoveel mensen die je aanmoedigen zorgen er wel voor dat je nog probeert iets extra's te geven en dat was met een slotkilometer van 3:55 nog gelukt. Niet mijn snelste ooit, wel mijn zwaarste tot nu toe. De vroege ochtendsessies in de sportschool, het laten staan van de alcohol (misschien wel de grootste uitdaging naast de marathon) en het volledig toeleggen op de voorbereiding was het allemaal waard. Een prachtdebuut op met recht #DeMooiste zit in de tas. Het smaakt naar meer...