Deze foto geeft een goede weergave van mijn wedstrijd spanning. Uiteraard moet ik weer veel gapen zoals voor iedere wedstrijd of spannend evenement.
Man wat is dit verder overigens goed geregeld allemaal. Het startnummer kan je makkelijk ophalen en overal kan je makkelijk komen ondanks de drukte. Ook het weer is geweldig met zon en +- 10 graden. T-shirt en korte broek voelen goed aan.
Ik laat mijn trui met gaten achter bij de start. Probeer mijn hartslag van 100 slagen per minuut tevergeefs naar beneden te brengen en we gaan met onwijs veel kippenvel van start!
De start
Na iets meer dan 1k stelt mijn horloge mij zoals gewoonlijk teleur. Een hartslag in het rood met ongeveer 170 slagen per minuut en prestatieniveau -4! Dit is nog nooit eerder zo laag geweest. Ik heb besloten dat negatieve gedachtes nu echt niet meer gaan helpen en zorgen maken over wat komt hoeft nu niet meer, want ik zit er eindelijk in! Het gebeurt nu echt, YES! De brug valt mij 100% mee. De hele race ging als een roes aan mij voorbij en van het parcours kan ik me eigenlijk weinig herinneren.
De race en de finish
Een aantal dingen op een rij die ik zo weet:
§ Toeschouwers en in het bijzonder: mijn zusje, moeder, schoonvader, Nardie, Erik, Frankwin via beeld en Henrike zijn het allermooiste van de hele race.
Daar heb ik zoveel plezier en motivatie uit gehaald!
§ Het stuk voor en rond 15 kilometer vind ik het minst leuk.
Je lijkt dan een beetje uit de stad te zijn en daarmee ook wat uit de flow
§ Rond de halve marathon heb ik een dip, ik kan niet meer zeggen waarom
§ Bijna iedere post drink ik een halve beker water terwijl ik kort wandel, rennend gaat dat echt niet. Verder drink ik rond de 15k een klein flesje spa blauw met elektrolyten waarbij ik wel blijf lopen
§ Ik neem een SIS gel op 7, 14, 21 met cafeïne, 28 en nog een halve op 35. Gelukkig niet meer op 35, want ik voel daarna een hele lichte misselijkheid opkomen die gauw weer wegtrekt. Een positieve mindset helpt hierbij echt “deze misselijkheid is goed, dat is energie die vrij komt!”
§ Bij kleine pijntjes, zoals kramp in mijn kuit richt ik mij expres op extern door te focussen op lopers voor mij en het tellen van hun stappen.
Dat verdwijnt dan ook wel weer gauw
§ Brug op en af let ik extra op het zetten van kleine stappen
§ Het 30k punt is wel even een mentale uitdaging, omdat ik naast mij lopers zie die al op 40k zitten! Andersom was dit natuurlijk wel erg lekker
§ Voor mij start de marathon echt op 38 kilometer. Dan begin ik de pijn in mijn benen en rondom heupen te voelen door de afstand. Het wordt steeds iets lastiger mijn benen op te tillen, maar genieten doe ik nog zeker
§ Tip van Erik: “Denk maar, anderen hebben het ook zwaar of zwaarder.” Dat helpt.
§ De laatste 2k vlieg ik door het publiek naar de finish.
Wat een bijzonder mooi gevoel
§ Mijn doel behaald [03.45] en redelijk fris over de finish.
Beter heeft het niet kunnen gaan!
En nu?
Nu ben ik vooral heel blij met genoeg energie over en wel wat pijnlijke benen haha. Ik wil dit absoluut nog een keer meemaken. Al jullie berichten na de tijd hebben alles nog specialer gemaakt voor mij. Twijfel je over het lopen van een marathon, niet doen.
Het is echt een magische ervaring!
De marathon van Taco Schaaf
Het traject naar deze marathon startte met het idee om van dit debuut vooral te genieten, een paar mooie wedstrijdjes te lopen in de aanloop naar de grote dag en me niet blind te staren op een tijd. Competitief als ik ben had ik al wel vrij snel door dat dit weliswaar mooi klinkt, maar dat mezelf wijsmaken dat ik niet graag 2:29 wilde lopen onzin is. Dit moest mogelijk zijn en naast genieten wilde ik dat toch ook wel erg graag lopen.
Daarnaast bleek al snel dat de meeste wedstrijdjes in de winter door nieuwe coronadingen afgelast werden. Het werd dus vooral veel trainen. Gelukkig kon ik nog de mooie 30 kilometer Kastelenloop in Vorden lopen, die erg makkelijk ging en veel vertrouwen gaf. De halve marathon in Nijmegen daarna ging iets minder, maar ook daar liep ik nog een PR. Kortom, ik had van deze wedstrijden en de lange duurlopen vertrouwen gekregen dat ik klaar was voor mijn marathondebuut.
De dag ervoor ging ik samen met mijn vriendin alvast op mijn gemakje naar Rotterdam. Op het moment dat je de trein uitstapt ademt de hele stad al hardlopen. Het wordt direct duidelijk wat voor bijzonder evenement dit is. Mooi om dit mee te maken. We haalden alvast het startnummer bij de WTC-beurs, ook een hele happening opzich. In de pocket! Op naar het slaapadres bij familie om verder lekker rustig aan te doen en alvast goed te eten en te drinken. Ondertussen stromen appjes met succeswensen gestaag binnen. Gezonde spanning was al aanwezig en de marathon kwam in de nacht van tevoren bij elke draai even langs. Maar betrekkelijk uitgerust en scherp werd ik toch al vroeg wakker: HET WAS EINDELIJK MARATHONDAG. We mogen los.
Het was een schitterende dag, ik had publiek langs de kant die gingen aanmoedigen en drinken aangaven. Alle voortekenen waren goed en ik had er vooral veel zin in. Met een stroom andere hardlopers werd koers gezet naar het centrum. Daar geniet ik altijd al van, met zijn allen in hetzelfde schuitje.. de typische hardloopverhalen die je ook in het startvak hoort. Twijfels, verhalen over de voorbereiding en verwachtingen die getemperd worden.
In het startvak stond ik mooi voorin, vlak achter de echte toppers. Dit was misschien wel het hoogtepunt van de dag. Lee Towers die You never walk alone inzet en daarna door de mensenmassa van rijendik de Erasmusbrug op, kippevel. Ik besluit vooral mijn eigen tempo te lopen en heb mezelf voor genomen het eerste deel gecontroleerd te lopen. Het begin gaat ook erg makkelijk. Na een kilometer of 10 merk ik echter al wel dat ik niet de benen van 5 weken daarvoor in Vorden heb. Het voelt niet als een slechte dag, maar vliegen doe ik ook niet. Desondanks loop ik mooi op schema en voelt het niet te gek. Het eten en drinken onderweg vond ik vooraf nog wat spannend. Uiteraard wel getraind, maar hoe zou dit gaan in de wedstrijd? Gelukkig lukt het me goed bij elke drankpost te drinken, krijg ik onderweg bidon’s van mijn ouders, vriendin en haar vader. Bij de gelletjes maak ik me even zorgen of ze goed vallen, maar ook dat levert geen problemen op. So far so good.
Vanaf een kilometer of 17 kan ik een mooi stuk oplopen met een lekker groepje. Een stuk verder naderen we de Erasmusbrug. De benen voelen nog goed. Niet veel later, ergens rond 30 kilometer zijn, voel ik echter al wel de spieren in mijn bovenbenen. Ik merk dat de soeplesse minder wordt, maar de energie nog wel op orde is. Ik maak me dus ook niet direct zorgen. Die pijn in mijn benen loop ik wel doorheen. 2 kilometer verder zijn die zorgen er wel, ik begin het echt zwaar te krijgen en dan is 10 kilometer nog echt een eind. Voor mijn gevoel begin ik langzamer te lopen, maar de kilometertijden blijven nog verrassend vlak. Dat bij kilometer 34 filmpjes van bekenden op grote schermen zijn is ook geniaal. Ik had niemand hierover getipt, maar dat er desondanks filmpjes van familie, collega’s en Frankwin te zien waren gaf een mega boost. Ik zat immers ook al bijna op 35 kilometer en lag perfect op schema. Dit kon toch niet meer misgaan? Inmiddels heb ik echter niet meer alleen mega zware benen, het loopt ook voor geen meter meer. Een paar honderd meter verder heeft het optimisme weer plaatsgemaakt voor afzien. De kilometers lopen langzaam op, ik heb al 30x gedacht aan wandelen. En dit heb ik tijdens hardlopen echt nog nooit gedacht. Maarja, wat schiet dat op? Makkelijker wordt het er dan niet op. Gewoon doorlopen dus. En een zo steady mogelijk tempo. Langzaam glijd ik in een roes dat ik weinig meer meekrijg wat er om mee heen gebeurt en de kilometers kruipen tergend traag voorbij. Wanneer ik denk bij kilometer 38 te zijn, blijk ik nog bij 37 te zijn. En dit herhaalt zich elke kilometer. Soms haal ik een loper in die het nog zwaarder heeft dan ik, dat geeft moet. Vaker word ik ingehaald door lopers die nog wel tempo kunnen houden. En dan BOEM. Een maaltijdbezorger met een oranje jackie had zich net voor mij met zijn fiets het parcours op gewurmd en ik ben niet zo scherp meer hier omheen te manoeuvreren. Die broodjes kebab moeten immers toch echt gewoon NU naar de overkant van dit marathonparcours gebracht worden….. ik bots tegen de fiets en moet mezelf weer op gang te trekken. Een stukje verder herhaalt dit tafereel zich, een gast met een fiets wil oversteken en trekt een heel afzetlint mee over de weg. Ook ditmaal gebeurt dit vlak voor mij en word ik uit mijn ritme gebracht. Ik ben niet zo scherp meer dat ik hier normaal omheen kan lopen. Shit. Of dit bij kilometer 37 of 41 gebeurde? Geen idee. Maar de vage herinnering aan de oranje jackies is toch echt geen droom. De laatste kilometers worden nog zwaarder. Ik weet dat als ik 3:40 per kilometer kan blijven lopen het gewoon een toptijd word, maar dit blijkt onmogelijk. Ik kan geen tempo meer houden en aanpikken bij Arne, die mij voorbij komt, is geen optie (zie foto hieronder). Dat dit gebeurt bij kilometer 40, heel toevallig voor de neus van Erik die trouw komt aanmoedigen, registreer ik ook niet.
De laatste kilometers zijn vooral overleven, niet omvallen en ben ik vooral heel blij dat ik uiteindelijk de finish haal. Hier heb ik onderweg echt wel een paar keer over getwijfeld. Ik word na de finish opgevangen door lieve mensen van de EHBO die mij er na enige tijd weer bovenop helpen. Er zat echt niks meer in de tank.
Ik heb mijn streeftijd niet gehaald. Maar 2 uur 33 is natuurlijk een mooie tijd, dat weet ik ook. Ben ik tevreden over mijn tijd? Mwa, ik ben ervan overtuigd dat ik harder kan. Ben ik blij met de dag? Zeker. En ik ben trots op het volbrengen van de marathon in deze tijd. Dat ik het gered heb. Het was een dag om niet te vergeten en ervaring die bijblijft. Het doel van deze marathon was immers ook genieten en het een keer meemaken. En dat is helemaal gelukt.
Wat ook bijblijft is hoe iedereen zo enorm mee heeft geleefd en mee heeft gedacht. Zowel van tevoren als op de dag zelf. Zowel langs de kant van het parcours als van afstand. Dat voelt echt heel bijzonder. Al die leuke reacties van clubgenoten, familie en vrienden. Alle enthousiaste appjes gaven veel moraal. Bedankt daarvoor!