Retse van der Berg en Rutger Jan Lusseveld hadden Valencia uitgekozen voor hun marathon. Beide mannen stegen boven zichzelf uit en wisten de klassieke afstand te lopen binnen de magische drie uur. En wat was het weer spannend of het ze zou gaan lukken. Zoveel respect voor beide mannen die helemaal tot het gaatje zijn gegaan om het doel te bereiken. Rutger Jan (2:59:27) finishte in Valencia vlak voor Retse (2:59:58). Beiden vertellen uitgebreid over hun wedstrijd en wedstrijdvoorbereiding.
Retse
“Het was weer een prachtig mooie ervaring en tegelijk realiseer je weer dat de marathon zijn eigen wetten kent. Maar eigenlijk alles goed gedaan. Eten ging goed, drinken ging goed, goed geslapen, alle trainingen goed doorstaan. Een PR gelopen in de voorbereiding op de Halve van Oldenzaal, dus ik was er klaar voor. Van tevoren wat scenario's in mijn hoofd op advies van Falco, waaronder het hitteplan. En dat was een slimme zet. Want alhoewel we in groepen starten, was het een soort massa start en liep je de eerste 21 kilometer hutje mutje. Dus je kon geen kant op en bijkomend nadeel was dat al die warme mensen om je heen zorgen voor nog meer warmte terwijl de zon daar ook al wel voor zorgde. En laat hitte een omstandigheid zijn waar ik niet geheel goed tegen kan. Dus na een kilometer of 5 wist ik al, dit wordt temporiseren vandaag om mijn doel sub 3 te lopen te halen. Dus vanaf daar gewoon koers gehouden. Rutger liep een klein stukje voor me en dat hielp ook. Samen liepen we achter de paces van sub 3 aan. Maar door de drukte en de warmte wilde elke loper natuurlijk bij de waterpost water pakken. Dus het was daar telkens mega druk en je moest dan vol in de ankers om zelf ook een flesje water mee te pakken. Dus voorzichtig aan, flesje pakken en weer door. En dat ging eigenlijk best mooi tot km 28.
Toen begonnen de bovenbenen toch langzaam vol te lopen en ging te hartslag nog weer een stukje verder omhoog. Vanaf 30 was het echt kilometer voor kilometer doorkomen. Telkens weer je gedachten verzetten en focus op wat anders. Het hielp ook dat de dames en Joep af en toe oppopten in het publiek voor aanmoedigingen. Ook de opmerking van Ray Klaasen uit het programma Kamp van Koningsbrugge ging door mijn hoofd: 'je wilt het wel zijn, maar je wilt het niet worden'. En dat wilde ik dus wel, die sub3 loper worden, dus ondanks de pijn in de bovenbenen gewoon doorlopen. En elke kilometer kwam ik toch best vlak door. En na 35 begon ik mensen in te halen en dat gaf wel weer energie. En als je dan eindelijk de 40 kilometer passeert dat gaat er ook een knop om. Ff volhouden nog en dan kom je op de 'blauwe finish straat' terecht. Echt super mooi. En waar ik dacht dat ik voldoende marge had, viel dat toch even tegen en moest ik een flinke versnelling inzetten. De seconden tikten weg en ik maar harder en harder want die finish bleef toch erg lang weg. Maar wat was ik super blij toen ik over de finish kwam en 2:59:58 zag staan. Finish en doel gehaald. En nog mooier was het dat Rutger het ook had gehaald 💪 beide knetter hard moeten werken vandaag om dit te halen maar het was het allemaal waard. De marathon is zeker een aanrader want het is een super sterk veld. Ruim 5000 mensen lopen hier 'even' onder de 3 uur. Dat maakt het wel magisch. Het is alleen wel erg druk en warm dus, wel iets om rekening mee te houden. Maar al met al zeker een aanrader want de stad is geweldig mooi. Nu ben ik zeker aan het nagenieten, ook van alle reacties van de mensen om je heen. En de trap op doet nog steeds pijn, maar no pain no gain” 😉
Rutger Jan
Op zondag 1 december 2024 stond ik samen met mijn goede vriend Retse aan de start van de Marathon van Valencia. Onze reis begon op vrijdagmorgen, toen we samen met onze partners naar Spanje vlogen. Als zuinige Nederlanders kozen we voor een goedkopere vlucht naar Alicante en reden we met een huurauto naar Valencia. Onderweg werden we stil van de verwoestingen die de recente overstromingen hadden aangericht. Auto's zaten vast in de modder en bedrijven langs de snelweg waren nog steeds bezig met het schoonmaken van hun showrooms en kantoren. Matrassen, vuilnis, bomen en andere resten lagen huizenhoog opgestapeld in de sinaasappelgaarden. Het was een triest gezicht en de twijfel over het doorgaan van de marathon werd pijnlijk duidelijk.
Desalniettemin waren Retse en ik erg blij toen we op vrijdag 22 november de verlossende mail ontvingen dat de marathon toch doorging. Voor mij was dit mijn vijfde marathon, voor Retse de derde. Mijn laatste marathon was in Rotterdam in 2019, waar ik met torenhoge ambities (sub 3 uur) aan de start stond, maar uiteindelijk teleurgesteld finishte. Dit keer had ik mijn zinnen gezet op Valencia, de op één na snelste marathon van Europa. Als ik ooit die sub 3 uur wilde halen, dan moest het hier gebeuren.
De voorbereidingen begonnen eigenlijk al in 2023 met de Halve van Zwolle en de halve marathon van San Sebastian. Wedstrijden in Spanje smaakten naar meer en onder invloed van de Nieuwjaarborrel schreef ik me in voor Valencia. Berlijn was een alternatief, maar die had ik al gelopen in 2012, dus de keuze viel op Valencia.
De trainingsvoorbereiding ging goed. Na de Halve van Zwolle ging ik naar Tjeerd voor een nulmeting en paste mijn schema daarop aan. Ondanks een vervelende pijn in mijn voet door alle trainingen, vond ik een modus om door te trainen. Met wat pijnstilling kon ik de duurtrainingen en trailwedstrijden netjes afwerken. Eind november voelde ik me klaar, al had ik mijn halve marathon niet in de gewenste sub 1:25 gelopen en gaf mijn Garmin aan dat mijn marathontijd op 3:03 zou uitkomen. Twijfels overheersten…
De trip naar Valencia was verder prima voorbereid. Met Retse checkte ik een extra koffer in voor onze schoenen, gelletjes, havermout en andere benodigdheden. Havermout is tegenwoordig mijn geheime wapen. De eerste twee dagen in Valencia deden we rustig aan. Mijn horloge gaf aan dat ik een 'zware inspanning' had geleverd, ondanks dezelfde inspanning als Retse. Dit was waarschijnlijk te wijten aan de spanning vooraf en mijn hogere hartslag. Toen we de startbewijzen wilden ophalen, stond er een rij van ongeveer 1 km, dus gingen we later op de dag nog een keer terug.
Zondag, na een slechte nacht, stond ik om 5:45 uur op voor mijn havermoutontbijt. Daarna ging ik nog even liggen en stond ik om 6:45 uur op om me klaar te maken. Nog even mediteren over ‘focus’ zouden helpen. Visualiseren van de race en doen waarvoor ik getraind had…
Om 7:10 uur vertrokken we naar het startgebied. In de tram stonden we zij aan zij met jongeren die net uit de discotheek kwamen en al een marathon (😊) hadden gelopen. Na een korte warming-up zochten we ons startvak op. Retse moest nog even een ‘grote boodschap’ doen en uiteindelijk stonden we net op tijd in het startvak. De ‘sub 3-pacers’ stonden ver weg en ik moest me na de start een weg zien te vechten door de menigte om dichterbij de pacers te komen. Het was erg druk, en de eerste 20 km was het echt dringen.
Na de halve marathon voelde ik me sterk en liep ik voor de pacers uit om wat rust te vinden. Een klein mentaal klapje was het toen de pacer me bij 28 km inhaalde. Het werd langzaam zwaar en dat hielp niet echt mee… Iedere kilometer was een strijd, maar door zicht op de pacer te houden bleef ik gemotiveerd. Ondanks de pijn kon ik bijblijven en zelfs weer wat dichterbij de pacer komen. De laatste kilometers kon ik zelfs nog wat versnellen. Bij het 40 km punt wist ik dat ik het ging halen… Uiteindelijk finishte ik net binnen de drie uur, met een tijd van 2:59:27. Ik was ontzettend blij.
Mijn eerste reactie was dat ik dit nooit meer wilde doen… De pijn onderweg en de eerste dag na de marathon waren vreselijk. Nu, een dikke week later, zit die diepe pijn in de spieren er nog steeds, maar het uitsluiten van een marathon is toch ineens weg… Mooi hoe dat werkt.
Joep Emmen was ook meegereisd naar Spanje om zijn vrienden aan te moedigen en te voorzien van voedsel. Als een ware fietskoerier manoeuvreerde hij zich door de menigte, want wat was het druk met zowel lopers als toeschouwers. Gelukkig was daar het "BB blauw" 💙 waardoor de heren goed herkenbaar waren. Net op tijd wist hij zich bij de finish te melden om zo deze helden naar de finishstreep toe te schreeuwen. Kortom, een mooi staaltje teamwork!
Ten slotte een oude aan beide vrouwen, want zonder hun support in de periode voor de marathon en tijdens de race, was alles sowieso in de soep gelopen.